هشت اصطلاح شما باید در مورد تجارت خارجی بدانید

امور مالی تجارت یا فعالیت تجارت خارجی با افراد و مشاغل در فعالیت خود در واردات/صادرات کالاها و خدمات همراه است و خطرات موجود در روابط بین الملل تجاری را کاهش می دهد و تسویه حساب کار را ساده می کند. بسته به لحظه ای که در آن اتفاق می افتد و نقش طرفین درگیر (وارد کننده یا صادر کننده) می تواند با گذشت زمان به راه حل های مختلفی نیاز داشته باشد.

هر مرحله از یک معامله تجاری دارای ویژگی های خود است. دوره تولید ، حمل و نقل محصولات یا مرحله پس از فروش کالاها نیاز به تمهیدات خاص و همچنین مراحل مناقصه ، اعطای و اجرای در مورد پروژه های بین المللی دارد.

در اینجا ما برخی از مفاهیم کلیدی را برای درک فعالیت مالی تجارت به اشتراک می گذاریم.

1. ریسک کشور: شاخصی که احتمال پیش فرض یک کشور را در مورد تعهدات پرداخت آن مربوط به سرمایه یا منافع بدهی خارجی آن وزن دارد. هرچه سطح خطر یک کشور بیشتر باشد ، احتمال پیش فرض در تأمین اعتبار به دلیل دلایلی مانند تعلیق انتقال یا تبدیل ارز ، سلب مالکیت یا عدم تأمین قراردادها در هنگام همتای یک سازمان عمومی بیشتر خواهد بود.

2. ICC: اتاق بین المللی بازرگانی ، یک سازمان غیر دولتی که هدف آن ارتقاء و خود تنظیم تجارت بین المللی است. با اعضای و شرکت های وابسته در بیش از 130 کشور ، این صدای مشاغل بین المللی را به سازمان های بین دولتی مانند سازمان ملل و سازمان تجارت جهانی منتقل می کند. ICC تعداد گسترده ای از قوانین ، مقررات و منابع دیگر برای تجارت بین المللی ، از جمله اینترم ها ، قوانین آداب و رسوم یکنواخت و عمل برای اعتبارات مستند (UCP) ، قانون تقاضای یکنواخت (URDG) ، شیوه های بین المللی آماده به کار را تهیه کرده است (ISP 98) ، مدل های قرارداد و دادگاه بین المللی داوری ، برای نامگذاری چند مورد.

3. خبرنگار بانک یک بانک ، به طور معمول از کشور دیگری ، که عملیات را به نمایندگی از دیگری انجام می دهد. این عملیات معمولاً متقابل هستند ، می توانند حساب های رد و بدل شده و خدمات به معاملات تجاری ارائه دهند. شبکه بانکی خبرنگار یک موسسه ، به همراه شعب و/یا شرکتهای تابعه در سایر کشورها ، به مشتریان همراه در عملیات تجارت خارجی خود در هر کجا که ممکن است نیاز داشته باشد.

مقررات SEPA در اروپا متحول می شود

در اول فوریه ، تهیه IBAN هنگام سفارش انتقال پول بین مشتریان خصوصی ، علاوه بر کد 20 رقمی حساب مقصد - یا کد حساب بانکی XML* ، برای شرکت ها - که تاکنون به طور انحصاری مورد نیاز بود ، اجباری شد.

4- اعتبار یا اعتبار نامه مستند (L/C): روشی برای پرداخت صادر شده توسط بانک وارد کننده ، به موجب آن متعهد می شود تا پیش نویس ها را احترام بگذارد یا در غیر این صورت پرداخت کند ، بر خلاف ارائه اسناد خاص صادرکنندگان که باید شرایط را رعایت کنند وشرایط مورد نیاز در اعتبار در یک دوره زمانی خاص. نامه اعتبار ، امنیت را به معاملات تجاری بین المللی می افزاید ، زیرا این امکان را می دهد تا پرداخت ، تضمین شده توسط یک موسسه مالی ، به تحقق یک سری از نقاط عطف که قبلاً در مستندات مشخص شده بود ، باشد.

5- ضمانت بانکی: قرارداد بین یک بانک ، که ضامن و ذینفع را اعمال می کند ، به موجب آن سابق متعهد می شود مبلغ خاصی را مطابق با یک سری شرایط مقرر بپردازد. در صورت تقاضای اول ، بانک متعهد می شود در برابر اولین تقاضای کتبی ارسال شده توسط ذینفع بپردازد. در عملیات دارایی تجارت ، این روش معمول است که بانک های کشور ذینفع ضمانت نامه هایی را صادر کنند ، که به یک تضمین کننده از بانک مبدأ نیاز دارند. انواع ضمانتی که اغلب در عملیات تجارت خارجی مورد نیاز است ، آنهایی هستند که به پیشنهادات و پروژه های عمومی مرتبط هستند - مناقصه (اوراق بهادار) ، عملکرد وفادار (اوراق بهادار عملکرد) و پیش پرداخت (پیش پرداخت پیش پرداخت) ، برای نامگذاری چند مورد.

6. اعتبار مشروط ، نامه اعتباری آماده به کار (SBLC): از این نوع اعتبار اعتبار بیشتر به عنوان مکانیسم ایمنی (ضمانت بانکی) استفاده می شود تا به عنوان یک روش پرداخت. ذینفع در برابر ارائه برخی از بیانیه های کتبی پرداخت می کند که نشان می دهد مبدأ تعهدات قراردادی خود را برآورده کرده است.

7. ECA ، آژانس اعتباری صادرات: آژانس های اعتباری صادراتی مؤسسات شبه دولتی هستند که از طرف دولت حمایت می شوند ، برای حمایت از صادرات یک کشور ، تسهیل تأمین مالی - از طریق بیمه و تضمین ها به موسسات تأمین مالی - و در بعضی موارد از طریق وام های مستقیم. BBVA با بسیاری از آنها سسس (اسپانیا) ، SACE (ایتالیا) ، Coface (فرانسه) ، هرمس (آلمان) ، Nexi y JBIC (ژاپن) ، Kexim و K-Sure (کره جنوبی) و Sinosure (چین) روابط دارد.

8- اعتبار خریدار: معامله معمولی برای عملیات با پوشش ECA ، به موجب آن بانک با ضمانت ECA از کشور صادرکننده که خطرات پیش فرض (بر اساس دلایل خاص بدهکار و خطرات کشور) را پوشش می دهد ، تأمین مالی به وارد کننده کمک مالی می کند. می تواند به 100 ٪ از کل بودجه برسد